Name: DZIADY w Starym | Konrad Swinarski
Start: 2025-11-03T19:00:00+01:00
Location: Jagiellońska 1

W ramach cyklu ・LEGENDY NARODOWEGO STAREGO TEATRU・ po tygodniu Jerzego Stuhra i wystawie przywołującej twórczość Stanisława Radwana, zapraszamy na początek listopada z kolejną legendą krakowskiej sceny narodowej ・KONRADEM SWINARSKIM・
✦
Jego teatr wykraczał daleko poza scenę, jego spojrzenie na światową literaturę było czymś znacznie więcej niż inscenizacją, jego wizja sięgała dalej niż to, co do tej pory znali polscy widzowie.
Oszałamiającą karierę i seria błyskotliwych, kultowych już wtedy premier – z "Dziadami" i "Wyzwoleniem" na czele – przerwała katastrofa lotnicza kilka kilometrów od Damaszku.
✦
Wydarzenie KONRAD SWINARSKI. SPÓJNIA MYŚLI otworzy projekcja legendarnych "Dziadów" w reżyserii Swinarskiego (1983 rok), które po raz pierwszy będzie można zobaczyć na dużym ekranie Dużej Sceny, za to po raz kolejny, dokładnie w tej przestrzeni, w której były grane oryginalnie.
"Dziady" w reżyserii Swinarskiego to trzy godziny doskonałego teatru, który nie tylko się nie zestarzał, ale nabrał dodatkowych znaczeń.
✦
Do pracy nad ”Dziadami” Swinarski zaprosił prawie cały zespół, ponad 40 osób. Dramat na scenie podzielił na dwie części: Noc Dziadów złożoną z części II, IV i I oraz Dziady oparte na części III.
W rolach głównych, często podwójnych postaci, wystąpili m.in: Jerzy Trela (Gustaw, Konrad), Jerzy Stuhr (Belzebub, Mistrz Ceremonii, Lokaj), Roman Stankiewicz (Guślarz), Izabela Olszewska (Pani Rollison), Anna Polony (Ewa, Kobieta), Wiktor Sadecki (Senator).
Scenografię zaprojektował reżyser budując przestrzenie gry aktorów na foyer, scenie i widowni. Do pomysłu Swinarskiego - budynku jako sceny gry - wielokrotnie nawiązywali inni reżyserzy pracujący w Starym.
W „Dziadach” muzykę skomponował Zygmunt Konieczny, kostiumy zaprojektowała Krystyna Zachwatowicz.
Przedstawienie premierowe 18 lutego 1973 roku okrzyknięto arcydziełem ze względu na inscenizację, grę aktorów, interpretację dramatu romantycznego.
Dla Swinarskiego ważna była odpowiedzialność człowieka za historię w której uczestniczy. To nowe spojrzenie ograniczało w interpretacji scenicznej sztuki mistycyzm czy fatalizm jako siły sprawcze ludzkich losów.