Advertisement
Η Αιμιλία Κουγιά διοργανώνει και παρουσιάζει στο καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (Πατησίων 44 Αθήνα), την ατομική έκθεση ζωγραφικής της Ηλιάνας Νάτσου με τίτλο “Habitus”.Τα εγκαίνια της έκθεσης είναι στις 13 Απριλίου 12:00- 15:00 και η διάρκεια έως τις 6 Μαΐου.
Στοιχεία επικοινωνίας: [email protected] / 6944417606
Για το καφέ του Μουσείου η είσοδος είναι ελεύθερη, Δευτέρα έως Κυριακή 8:00-15:00 και Τρίτη 13:00-19:00
Γράφει και επιμελείται η Δρ Ιστορίας της Τέχνης Φαίη Τζανετουλάκου
Θέλησα να παρατηρήσω τα έργα της Νάτσου σε συνθήκες πλήρους ησυχίας, για να μπορέσω να καταβυθιστώ στα άδυτα μιας ερμηνείας της ανθρώπινης κατάστασης, σε ένα ταξίδι από τα έξω προς το κέντρο της ύπαρξης. Τα σωματικά ορόσημα των ομφαλών μοιάζουν ανεξήγητα οικεία και ανοίκεια μαζί, σαν μάτια που μας κοιτάζουν από τα μέσα μας. Αποτελούν άραγε διόδους επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, ή συντελούν στο να έρθει ο ίδιος ο καλλιτέχνης σε επαφή με το εσωτερικό του σύμπαν, με μία πρότερη μορφή ζωής, προστατευμένη μέσα στο αμνιακό υγρό, καθαρή, πρωτογενής, μια πηγή ανόθευτης δημιουργίας.
Η εστίαση στο συγκεκριμένο σημείο δημιουργεί την ατμόσφαιρα ενός ιαματικού εγκλεισμού χωρίς να αποπνέει την αίσθηση της ομφαλοσκόπησης, αλλά σαν το σώμα να τολμά μία απόπειρα επαφής με τα εσωτερικά μας όργανα, αποκηρύσσοντας την προστασία του δέρματος, και συμβολικά αποτάσσοντας όλες τις συμβάσεις που επικολλούνται επάνω του.
Είναι πολύ διαπεραστική η υπαινικτική εστίαση σε σημεία του δέρματος που φέρουν μία ερωτική απόχρωση, και προκαλούν ένα σχεδόν ηδονοβλεπτικό ενδιαφέρον. Τι είναι αυτό που ερεθίζει τη γενετήσια φαντασία του ανθρώπου; Οι πτυχώσεις, οι βαθιές κοιλάδες ανάμεσα σε απαλούς λόφους, η αίσθηση της επισφαλούς ισορροπίας επάνω σε παλλόμενους ομόκεντρους δακτύλιους, λίγο πριν καταβυθιστούμε σε μία υγρή άβυσσο. Είναι μήπως η φευγαλέα στιγμή της συντάραξης στο κατώφλι ανάμεσα στον Έρω και τον Θάνατο;
Για την Ηλιάνα Νάτσου, το σώμα, το αγαλμάτινο, το σάρκινο μα και το ομιχλώδες άπιαστο, μεταμορφώνεται στο μυστηριακό εσωτερικό της κρύπτης ενός καθεδρικού ναού. Με την προσήλωση φυσιοδίφη μοναχού, η δημιουργός περιεργάζεται σαν γνήσιο αντικείμενο Vanitas αυτή τη μεθυστικά πλουμιστή σωματική πανοπλία που ψαύεται από ομορφιά και φθορά μαζί, από νόημα και ματαιώσεις. Και η ιδεατά αχνή και ταυτόχρονα ιατρικά αντιηρωική της όψη χαρακτηρίζει την προσήλωση της Νάτσου σε μία νέα χειρωνακτικότητα, που επιχειρεί να απεικονίσει με τα ελάχιστα δυνατά μέσα το ανθρώπινο σώμα ως μία άσκηση γεωμετρίας μέσα στο σύμπαν, αλλά και ως ένα σύμπαν που φιλοξενεί τα κλειδιά του θαύματος της ζωής.
Όπως η σελήνη αιωρείται συνεχώς μέσα στο κοσμικό χάος, θωπεύοντας τη γη, έτσι και η εικαστικός ταλαντεύεται αέναα ανάμεσα στη γοητεία της πιστής αναπαράστασης της εικόνας, και της αφηρημένης απεικόνησης του νοήματος του τι σημαίνει σώμα. Η διαχείριση ενός ‘ανάμεσα’ ενεργειακού πεδίου που περιβάλλει το σώμα φαίνεται να την απασχολεί εξίσου, καθώς υποδηλώνει ένα σωματικό στερέωμα δίχως όρια, φύλα, φυλές, κοινωνικές ανισότητες και προσδοκίες περί τελειότητας και επίπλαστης ομορφιάς, αλλά που φέρει πυξίδα την επιθυμία, τη φαντασία, την αλήθεια, την ομορφιά της διαφορετικότητας και την απόλαυση της ατέλειας.
Η έμφαση δίνεται συχνά στη φόρμα της σφαίρας, ως σχηματοποίηση της μνήμης και ως αλληγορία επάνω στη συγκέντρωση εμπειριών, όπως οι δρόμοι που ακολουθούν τα σκαθάρια, κυλώντας στωικά τεράστιες μπάλες από χώμα, γρασίδι και σωματικές εκκρίσεις, που στο πέρασμά τους από πλαγιές και κοιλάδες, συνεχώς αυξάνουν το μέγεθός τους, ‘προβάλλοντας’ έτσι τη γνώση που κατέκτησαν στην πορεία. Η καμπυλότητα των σωματικών γραμμών μοιάζει με ποτάμι που περιδινίζει τη ματιά του θεατή στην αναζήτηση του κοινού τόπου μίας εστίας που μοιράζονται όλοι οι άνθρωποι όταν απεκδυθούν τις επουσιώδεις υπερκαλύψεις.
Το σώμα εναποτίθεται επάνω στο εξεταστικό τραπέζι του καμβά, όπου ο θεατής μπορεί να το διαβάσει, μέσα από τα σημεία στίξης του, και να αφουγκραστεί την ιστορία μίας ζωής που γεννιέται, αγαπά και φεύγει ξανά και ξανά. Με αυτόν τον ήσυχο και λυρικό τρόπο απολαμβάνουμε μία τέχνη που δεν επιθυμεί να κάνει βαρυσήμαντες δηλώσεις, ούτε να προσυπογράψει μανιφέστα. Ήταν και θα είναι πάντα προσωπική, ψηλαφιστή, υπαινικτική της αγωνίας και της έκστασης που ενυπάρχει σε όλους μας. Τα έργα της Νάτσου, μέσα από την ανάλυση και την αναδόμηση του Είναι, πετυχαίνουν αυτή τη σπάνια αναγνώριση και ταύτιση με την αληθινή μα αποξενωμένη μας ταυτότητα, στην εποχή της πολλαπλότητας των σωμάτων, κατά τη μετα-ανθρώπινη εποχή μας.
Η Ηλιάνα Νάτσου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985.
Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στο τμήμα της ζωγραφικής με δασκάλους τον Μ. Σπηλιόπουλο. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα χαρακτικής στο πανεπιστήμιο της Λισαβόνας Bellas artes στην Πορτογαλία. Έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από το 2010 μέχρι σήμερα εργάζεται ως εικαστικός και εκπαιδευτικός στη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση καθώς και σε συνεργασία με διάφορους φορείς και σχολές διδάσκει Ζωγραφική, Ελεύθερο, Βασικό σχέδιο και Οπτική Αντίληψη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Advertisement
Event Venue & Nearby Stays
Cafe of National Archaeological Museum, Πατησίων 44,Athens, Greece
