Advertisement
[for English scroll down]SKŁONNOŚCI MATERIAŁU
Dominika Walczak | Mateusz Wójcik
kuratorka: Katarzyna Piskorz
otwarcie: 11.12.2025, godz. 18:00 – 21:00
wystawa: 12.12.2025 – 31.01.2026
Materiał ujawnia swój prawdziwy charakter w momentach, kiedy zaczyna się wymykać kontroli i wnosi ograniczenia, nieprzewidywalność. Wystawa skupia się właśnie na efektach tych chwil, w których decyzja artystyczna konfrontuje się z logiką materii: z jej skłonnościami, oporem, elastycznością i podatnością na zmianę. Zarówno w obrazach Dominiki Walczak, jak i rzeźbach Mateusza Wójcika forma jest rezultatem negocjacji. To napięcie – między zamiarem a tym, co wykracza poza założony porządek – tworzy wspólną oś pokazanych prac.
Dominika Walczak pracuje w oparciu o proces, w którym zamysł początkowy współistnieje z koniecznością reagowania na nieprzewidziane rezultaty. Obraz powstaje etapami: ogląd kolejnych warstw uruchamia korekty, przesunięcia, zmianę kierunku. Jej praktyka opiera się na ciągłej selekcji – część elementów jest utrwalana, inne ścierane lub neutralizowane. Kluczowym pojęciem w jej praktyce jest „pobrzeże” – przestrzeń pośrednia, która nie należy w pełni ani do przedstawienia, ani do czystej abstrakcji. Interesuje ją moment, w którym kształty zaczerpnięte z rzeczywistości zaczynają przechodzić w uproszczone, abstrakcyjne układy. Rozpoznawanie form łączy się tu z budowaniem sieci skojarzeń, które przesuwają znaczenia. Towarzyszy temu świadomość, że zapis pozostaje niepełny, fragmentaryczny i otwarty na reinterpretację. Praktyka Walczak ujawnia, że technika czy materiał nie są dla niej jedynie narzędziem, ale partnerem w procesie decyzyjnym. Zachowanie farby, jej opór, stopień krycia czy podatność na ścieranie stają się równorzędne z gestem ręki. Obrazy „Monument” i „Pobrzeże” powstały na grubo plecionym płótnie, którego splot odsłonił się w procesie nakładania i ścierania kolejnych warstw. Artystka podkreśliła naturalny podział tkaniny, nanosząc wzór kratki za pomocą sitodruku. Walczak świadomie korzysta też z kodów wizualnych kojarzonych z mediami cyfrowymi: gładkie przejścia tonalne i gradienty wprowadzają lekki efekt odrealnienia.
W cyklu „Cutting edges” Mateusz Wójcik pracuje z żeliwem w sposób, który odwraca intuicję dotyczącą ciężaru i konstrukcji. Modele powstają ze styropianu, a wylewany na nie metal zachowuje jego fakturę z niezwykłą dokładnością: widoczne na powierzchni zagłębienia, pory i linie są śladem procesu, odciskiem chwilowej struktury, która przestaje istnieć. To nadaje rzeźbom podwójną temporalność – są jednocześnie trwałe i oparte na materiale, który sam w sobie jest nietrwały, łatwy do zniszczenia. W niektórych pracach pojawia się także piasek, wykorzystany jako masa formująca: jego ziarnistość, warstwowość i kierunkowy układ wyglądają tak, jakby należały do obiektu lekkiego, kruchego, choć w rzeczywistości stanowią skorupę z metalu. Ten efekt fizycznej sprzeczności jest celowy – Wójcik zestawia wizualną kruchość z realną masą. Integralnym elementem wielu prac jest elastan, naciągany na ostre krawędzie lub klinowany między fragmentami metalu. Materiał zachowuje się jak membrana reagująca na obecność cięższego tworzywa: rozciąga się, wygina, w niektórych miejscach zostaje przyszpilony, jakby żeliwo wdzierało się w jego strukturę. Ten kontrast – ciężaru i lekkości, sztywności i elastyczności – jeszcze wyraźniej podkreśla procesowy charakter rzeźb. Rzeźby Mateusza Wójcika sprawiają wrażenie form zatrzymanych w trakcie kształtowania lub na granicy rozpadu, jakby materiał próbował utrzymać umykający stabilności układ. Na powierzchni rzeźb pojawiają się naloty i ślady rdzy, które działają jak dowód na to, że materiał dalej pracuje – nie stabilizuje się po odlaniu, lecz zmienia się w czasie, ujawniając skłonność do reakcji i subtelnych przeobrażeń. W tym ujęciu rzeźby funkcjonują jako zapis krótkotrwałego procesu, nie jako trwała figura. Tytuł cyklu odnosi się nie tylko do samego „cięcia” powierzchni, ale przede wszystkim do testowania punktów krytycznych: momentów, w których materiał zaczyna pracować wbrew założeniom albo osiąga stan bliski pęknięciu.
U Walczak i Wójcika forma nie jest tu reprezentacją, ale wynikiem negocjacji. Obraz i rzeźba powstają z przeciążeń, korekt, naporu materiału, z „błędów”, które stają się właściwą logiką pracy. Ich uwaga skierowana jest na moment przejścia – na to, kiedy forma dopiero się tworzy i kiedy jeszcze nie wiadomo, w którą stronę pójdzie. Ta niedomkniętość nie jest brakiem, lecz właściwością materiału, którego reakcje stają się głównym narzędziem kompozycji.
[ENG]
MATERIAL TENDENCIES
Dominika Walczak | Mateusz Wójcik
curator: Katarzyna Piskorz
opening: Dec 11, 6 – 9PM
exhibition: Dec 12, 2025 – Jan 31, 2026
Material reveals its true character in moments when it begins to slip out of control, introducing its own constraints and unpredictability. The exhibition focuses on the effects of these moments where artistic decision-making meets the logic of matter: its tendencies, resistance, flexibility and susceptibility to change. In both Dominika Walczak’s paintings and Mateusz Wójcik’s sculptures, form emerges as a result of negotiation. This tension between intention and what exceeds the assumed order forms a shared axis of the works on view.
Dominika Walczak works through a process in which an initial plan coexists with the need to respond to unforeseen outcomes. A painting develops in stages: the view of each new layer triggers corrections, shifts and changes of direction. Her practice relies on continuous selection; some elements are preserved, others are erased or neutralised. A key notion in her work is the “pobrzeże”, an intermediate zone that belongs neither fully to representation nor to pure abstraction. She is interested in the moment when shapes drawn from reality begin to transition into simplified, abstract configurations. The recognition of forms becomes intertwined with building a network of associations that shift meaning. This is accompanied by an awareness that the record remains incomplete, fragmentary and open to reinterpretation. Walczak’s practice shows that technique and material are not merely tools but partners in the decision-making process. The behaviour of paint, its resistance, opacity or susceptibility to scraping, becomes as important as the gesture of the hand. The paintings "Monument" and "Pobrzeże" (Eng. "The Periphery") were created on thickly woven canvas whose weave became exposed through successive stages of applying and removing layers. The artist emphasised the natural division of the fabric by using a grid pattern through screen printing. Walczak also consciously draws on visual codes associated with digital media; smooth tonal transitions and gradients introduce a slight sense of unrealness.
In the series "Cutting edges", Mateusz Wójcik works with iron in a way that overturns intuitive expectations of weight and construction. The models are made of styrofoam, and the metal poured over them retains its texture with extraordinary precision; the depressions, pores and lines visible on the surface are traces of the process, an imprint of a temporary structure that no longer exists. This gives the sculptures a double temporality. They are durable, yet based on a material that is inherently fragile and easily destroyed. Some works also incorporate sand used as a forming mass; its granularity, layering and directional structure appear as if they belonged to something light and brittle, although in reality they form a shell of metal. This physical contradiction is deliberate. This contrast of weight and lightness, as well as rigidity
and elasticity, further highligts the processual character of the sculptures. Elastane, stretched over sharp edges or wedged between fragments of metal, is an integral element in many works. The material behaves like a membrane responding to the presence of heavier matter; it stretches, bends, and in some places is pinned down as if the iron were breaking into its structure. This contrast of weight and lightness, rigidity and elasticity further highlights the processual character of the sculptures. They appear as forms caught in the act of shaping or on the verge of collapse, as if the material were trying to hold together a configuration that resists stability. Tarnish and traces of rust on the surfaces function as evidence that the material continues to act; it does not stabilise after casting but changes over time, revealing a tendency toward reaction and subtle transformation. In this sense, the sculptures operate as records of a brief process rather than as fixed figures. The title of the series refers not only to the act of cutting but also to testing critical points, the moments when the material begins to act against the initial assumptions or reaches a state close to breaking.
For both Walczak and Wójcik, form is not a representation but a result of negotiation. The painting and the sculpture arise from overloads, corrections, the pressure of matter and from “errors” that become the actual logic of the work. Their attention is directed toward the moment of transition, when form is still emerging, and its direction is not yet determined. This incompleteness is not a lack but a property of the material, whose reactions become the primary tool of composition.
Advertisement
Event Venue & Nearby Stays
ul. Szpitalna 5/7, 00-031 Warsaw, Poland, ulica Szpitalna 5, 00-031 Śródmieście, Polska, Warsaw, Poland
Concerts, fests, parties, meetups - all the happenings, one place.
