Name: Niepokój przychodzi o zmierzchu, reż. Małgorzata Wdowik | 11. MFT Dialog-Wrocław
Start: 2025-10-13T17:00:00+02:00
End: 2025-10-13T18:30:00+02:00
Location: Centrum Sztuki Piekarnia

$Niepok\u00f3j przychodzi o zmierzchu, re\u017c. Ma\u0142gorzata Wdowik | 11. MFT Dialog-Wroc\u0142aw$

Start sprzedaży biletów 9.09 godzina 12:00
Przejmująca opowieść o przyspieszonym dojrzewaniu w cieniu rodzinnej tragedii
Gdzieś na holenderskiej wsi, w gospodarstwie rolnym, żyje sobie z rodzicami i rodzeństwem 13-letnia dziewczynka Jas (w polskiej wersji Budrysówka – od czerwonej kurtki, w której chodzi). Tuż przed Bożym Narodzeniem wychodzi na jaw, że jej głęboko religijny ojciec planuje na święta zabić jej ukochanego królika. Jas, pół żartem, pół serio, modli się więc do Boga, by zamiast zwierzęcia zabrał jej brata Matthiesa. Kilka godzin później chłopak nie żyje. Tonie w jeziorze, gdy załamuje się pod nim lód.
Tak zaczyna się debiutancka powieść Lucasa Rijnevelda, która w 2020 roku zdobyła Międzynarodową Nagrodę Bookera, czyniąc z jej laureata najmłodszego zdobywcę tej nagrody oraz pierwszego Holendra, który dostąpił tego zaszczytu. Autor dotyka w swojej powieści kilku tematów: doświadczenia utraty bliskiej osoby z towarzyszącym temu procesem żałoby, przymusowego dojrzewania dzieci, dotkniętych rodzinnym dramatem, obecności religii w życiu człowieka, a nade wszystko jej roli w wewnętrznym akcie budowania poczucia winy, determinującego całe późniejsze życie.
Przedstawienie na podstawie książki Rijnevelda wyreżyserowała Małgorzata Wdowik, jedna z najciekawszych współczesnych polskich reżyserek, uznana zarówno w Polsce, jak i za granicą. Szeroką rozpoznawalność wśród jej prac zyskał przede wszystkim tryptyk poświęcony konkretnym emocjom, zrealizowany w warszawskich teatrach: „Gniew” (Teatr Powszechny), „Strach” (TR Warszawa) oraz „Wstyd” (Nowy Teatr w Warszawie). Za ostatnią jego część reżyserka wraz z pisarką, Weroniką Murek, otrzymały prestiżową nagrodę za tekst do spektaklu na XIV MFT Boska Komedia w Krakowie.
Na tle innych świetnych przedstawień ostatnich sezonów „Niepokój…” wyróżniają: znakomita adaptacja, polegająca na radykalnych, inteligentnych cięciach, koncepcja spektaklu, oparta na nieoczywistej pracy aktorów z ciałem, wreszcie gęsta od znaczeń strona wizualna. Autorem adaptacji jest Robert Bolesto, dramaturg i scenarzysta filmowy, autor scenariuszy takich hitów, jak „Hardkor Disko” w reż. Krzysztofa Skoniecznego, „Córki dancingu” w reż. Agnieszki Smoczyńskiej czy „Ostatnia rodzina” w reż. Jana P. Matuszyńskiego, za który to film Bolesto otrzymał Orła – Polską Nagrodę Filmową. Warstwę wizualną stworzył z kolei jeden z najbardziej rozchwytywanych w Europie reżyserów światła – Aleksandr Prowaliński, z wydatną pomocą kostiumografki Mai Skrzypek. Uzupełniają ją zaś niesamowite rzeźby autorstwa Jana Baszaka.
„Małgorzata Wdowik ze swoim zespołem stworzyła przedstawienie znakomite, sensualne, pełne nieoczywistego i mocno zapadającego w pamięć teatru. Chociaż sam tekst jest tu ważny, siłą tego spektaklu jest maksymalne nasycenie słowa świadomym i podświadomym działaniem, układającym się w surrealistyczne często obrazy, na długo pozostające w podświadomości oglądającego. Lepiej chyba nie można było ożywić figur ze śnieżnej kuli Rijnevelda, uświadamiając nam, jak my sami, żywi i normalni w miarę ludzie, przemieniamy się w wyniku tragedii w woskowe figury, lalki z taniego rozrywkowego gadżetu, które Bóg czy los może dowolną ilość razy zasypać sztucznym śniegiem nieszczęścia. Nie mówiąc już o cenie, jaką płacą za to pozostawione same sobie nasze dzieci. «Niepokój przychodzi o zmierzchu» nie jest spektaklem «miłym» i «fajnym», ale na pewno absolutnie każdy powinien go zobaczyć. Dla własnego dobra!” (Tomasz Domagała, domagalasiekultury.pl)
O reżyserze:
Małgorzata Wdowik – reżyserka teatralna oraz przewodnicząca Gildii Polskich Reżyserek i Reżyserów Teatralnych. Studiowała reżyserię teatralną na Akademii Teatralnej w Warszawie, jest absolwentką wiedzy o teatrze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wraz z kolektywem K.A.U zrealizowała projekt „Transit Monumental” w ramach festiwalu SpielArt. Ich wspólny projekt „Fiasko” został nagrodzony niemieckim stypendium Doppelpass, a jego finał miał miejsce w marcu 2018 w Staatstheater w Darmstadt.
W TR Warszawa zrealizowała spektakl „Piłkarze”, który dostał główną nagrodę na Festiwalu Młodej Reżyserii w Krakowie, a także spektakl „Strach”. Jej dziełem są „Dziewczynki” w Teatrze Studio, „Gniew” w Teatrze Powszechnym w Warszawie – druga część trylogii dotyczącej reprezentacji emocji w teatrze i „Wstyd”, część trzecia, która miała premierę w Nowym Teatrze w Warszawie. Ukończyła studia w DAS Theater w Amsterdamie projektem „She Was A Friend of Someone Else”, który miał premierę na Kunstenfestivaldesarts w Brukseli.
O teatrze:
Wrocławski Teatr Pantomimy powstał w 1956 roku jako Studio Pantomimy przy Państwowych Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu. Jej założycielem i kierownikiem artystycznym był Henryk Tomaszewski. Unikalność tego teatru to efekt osobliwej wizji reżyserskiej i autorskich programów Tomaszewskiego. Wrocławska Pantomima to jedyny taki teatr na świecie, gdzie ruch nie jest prostym ekwiwalentem słowa, a syntezą doznań i wrażeń. Liczne występy wrocławskich mimów na całym świecie przyniosły zespołowi wiele nagród, w tym: złoty medal Swedish Dance Association, Sztokholm (1963) i Złotą Gwiazdę (Etoile pour recherche corporelle) zdobytą na VIII Międzynarodowym Festiwalu Tańca w Paryżu (1970). Po śmierci Henryka Tomaszewskiego zespół na nowo buduje swoją tożsamość artystyczną i zgłębia konwencję pantomimy zespołowej. Od 2022 roku dyrektorką teatru jest Agnieszka Charkot.
www.pantomima.wroc.pl