Advertisement
PRESS RELEASE
KLITSA ANTONIOU
A COMPASS WITHOUT NORTH
DIATOPOS, ART CENTER
The Diatopos Art Centre presents the new exhibition by Klitsa Antoniou, A Compass without North, curated by Daphne Nikita. The opening will take place on Saturday, November 8, at 7 pm. The exhibition will last until November 28
In the exhibition A Compass without North (2025), Klitsa Antoniou shifts her focus from the field of memory and historical reconstruction that characterized her earlier work toward a more abstract and contemplative investigation of direction, loss, and suspension. Here, space is not organized around events but around conditions, around that moment when function ceases to obey its purpose and transforms into a site of awareness. The title A Compass without North does not refer to a dysfunctional instrument but to an object released from its destination, a form of active inoperativity in which the deactivation of function reveals the force of potential. It is a system disconnected from its axis, a navigational device that neither points nor obeys. Freed from its mission to locate and direct, the compass enters another state, one of hovering, uncertainty, and critical displacement.
The exhibition unfolds as a constellation of states of exception, where the normality of experience is temporarily suspended. Antoniou’s works do not represent the world; they detach it, creating moments of uncertainty and deceleration that allow for the emergence of other perceptual rhythms. The loss of direction is not a failure but a way of exposing the fragility of every stable system of reference. Through suspension, Antoniou seeks that zone in which experience remains open, an intermediate space between the active and the inactive, the internal and the external, and the certain and the indeterminate.
This theoretical condition takes tangible form through the works that compose the exhibition. The space's topological arrangement continuously reconfigures relationships between body and materiality, memory and structure, and levitation and collapse. At the entrance, the wall-mounted works Epistoli I–IX (2024) define the first coordinates of the exhibition. The texts on which they are based, letters written in conditions of confinement and retrieved after persistent research, transcend their function as archives; they are fragments of life in suspense, trapped between memory that can be recovered and silence that cannot be reversed. These small painting surfaces transform language into matter and memory into α plexus. Each work functions as a trace rather than a direction, a passage that resists definitive interpretation. Within this floating field, reading becomes an act of orientation in uncertainty, where meaning is not discovered but constantly rearranged.
Following this path, The Creepers (2025) shapes the first material coordinates of the exhibition field: a cluster of marble, inverted roses gently rests on the floor, introducing the paradox of endurance and decay that permeates the entire visual proposal. Their downward orientation denies the logic of ascension and transcendence, insisting on gravity as a form of continuity. Here, Antoniou establishes a form of resistance that is not confrontational; a quiet persistence that reimagines resilience not as an act of heroism, but as a sustained condition shaped by time.
Just further back, Aer(ra) (2025) expands the thought of reversal and levitation. A series of ten small screens placed low, at the same height as the marble roses, project birds that appear to fall while flying inverted. The title, a synthesis of the words "aer" and "terra," denotes a space between air and earth, where flight loses its destination and turns into a subsidence. The horizontal line of the screens composes a low-flight field, a zone where the persistence of movement trumps the direction. Aer(ra) thus becomes a flight without a sky, a course without a north.
On the walls, Anatomy of Cells (2025) and Graviton I–III (2025) introduce different versions of matter and inscription. The alabaster casts, garments fossilized into sculptural form, allow absence to appear through the materiality of the present. Their whiteness merges with the architecture, transforming memory into structure. Opposite them, Graviton I–III translates this stillness of matter into vibration. The drawings function as surfaces of resonance rather than representation; each incision records the trace of a movement, the residue of an action rather than its depiction. The line operates as a measure of instability, as a mapping of a direction under erasure, an aesthetic that does not depict movement but produces it.
In the central space, the video Homefront (2025) functions as a point of transition and pause. The projection, positioned a few centimeters away from the wall, creates a slight gap that destabilizes the viewer’s perspective, introducing a sense of uncertainty between the real and the projected. Within the video, the domestic interior--a place of safety par excellence--is transformed into a field of exception, where care and threat coexist and interpenetrate. A woman, visible only from the knees down, moves through the house with a mine detector, revealing the invisible tensions that lie beneath the surface of everyday life, tracing an unstable horizon across the physical terrain of the home. The act of “demining” becomes a gesture of critical vigilance, a metaphor for the fragility of the familiar and the delicate balance between safety and disorientation.
The experience culminates in the underground space with States of Exception: Coordinates of Possibility (2025). In this video, filmed in an abandoned airport, Antoniou situates the viewer in a space between function and obsolescence, between law and cessation. The architectural structures of the airport -- towers, flight signs, and the “T” shaped runway markers -- appear as remnants of a control system that has lost its power yet continues to carry its memory and latent force. Within this framework, the performer moves, imitating orientation signals and repeating gestures without aim or purpose. Her movements do not restore order; they transform orientation into ritual and conformity into reflection. The work subverts the logic of power and control, transforming the airport into a site of waiting and anticipation. Stillness becomes a form of resistance, pause turns into possibility, and the architecture of the void acquires new meaning as a space of pure experience and potential.
Through these works, from marble to video, from the cast to the trace, a single philosophical current runs through. Each project examines the fragility of benchmarks as a material and conceptual condition. The compass, stripped of its authority, no longer dictates a course; It becomes an instrument of perception. It records the deviation and return, turning the orientation into a relationship rather than a fixed point. Significance emerges from change, not stability. Thus, disorientation is not a loss but a method, a movement of perseverance that permeates time, matter and form.
The compass, disengaged from its destination, no longer imposes the course. It is attuning to, an act of potentiality, where suspension becomes a form of presence.
Klitsa Antoniou is an interdisciplinary visual artist and researcher in the field of Fine Arts. Her work critically examines the complex politics of space and belonging, exploring the tensions that arise around borders, separation, and contested territories. Drawing on critical theory, philosophy, and geopolitics, Antoniou investigates how personal and collective histories are constructed, obscured, and transmitted across social and spatial landscapes. Through performative strategies, she activates the instability of place and identity, transforming space into a field of ritual, resistance, and assertiveness. Her immersive installations disrupt linear narratives, embracing fragmentation and ambiguity to reveal that which defies representation.
Antoniou studied at the Wimbledon School of Art and Saint Martin’s School of Art and Design (BFA) in London, and at the Pratt Institute (MFA) and New York University (DA) in New York. Since 2014, she has held a PhD in Theory and Philosophy of Art. Her immersive installations disrupt linear narratives, embracing fragmentation and ambiguity to reveal that which defies representation. Antoniou studied at the Wimbledon School of Art and Saint Martin’s School of Art and Design (BFA) in London, and at the Pratt Institute (MFA) and New York University (DA) in New York. Since 2014, she has held a PhD in Theory and Philosophy of art.
She has participated in numerous international seminars, workshops, conferences, and artist residencies, receiving various awards and distinctions. Antoniou has presented more than 25 solo exhibitions worldwide, including Making Waves, Porvoo Art Hall, Finland (2022); De Skyddssökande, Norrköping, Sweden (2019); Parallelotopias, MIET, Thessaloniki, Greece (2012); Tall Tales: Lovely Landmarks, Exhibit Gallery, Golden Lane Estate, Barbican, London, UK (2010); Frames of the Elusive, Stoa Gallery, Finland (2006); Atlantropa: Episodes of Domestic Nature, Eastlink Gallery, Shanghai, China (2005); and Atlantropa: Stories of Dystopia, Chinese European Art Centre, Xiamen, China (2004).
She has also exhibited in major museums, galleries, and institutions worldwide, including The Hidden Third, National Gallery of Skopje, N. Macedonia; Wanderlust/All Passports, Schliemann-Mela Mansion, Athens, Greece (2024); Viridien Chronicles, Apollonia Art Exchanges, Strasbourg, France (2023); The Butterfly Effect, El. D. Mouzakis SA–Butterfly, Athens, Greece; Visual Intrusion, Biennale of the Art Colony Galichnik, Mala Stanica, Republic of North Macedonia (2021); The Right to Silence?, Anya; and Andrew Shiva Gal, lery, John Jay College, New York, USA (2020); Experimental Storytelling, Norrköping City Museum, Sweden (2019); (meta)fourisms, Spazju Kreattiv, Valletta, Malta (2018); Is This the Time for Art?, Modern Art Museum Örebro Konsthall, Sweden (2017); Fusion, Nanjing Museum of Art, China (2017); Il Diritto al Futuro, 100th Anniversary of the October Revolution, Museum of the Arts of the 20th and 21st Century, St. Petersburg, Russia (2017); So Close Yet So Far Away…, Museum of Contemporary Art, Petach Tikva, Israel (2017); Facts Don’t Speak for Themselves – Art on Migration and Borders, Skånes konstförening, Malmö, Sweden (2016); Soul, Sarajevo Historical Museum; and The Location of Culture, Pulchri Studio, The Hague, Netherlands (2011).
Since 2019, Antoniou has been the founder and coordinator of the Cut Contemporary Fine Arts Lab. In the same year, she represented Malta at the Venice Biennale with her work Atlantropa-X.
Opening hours: Wednesday-Friday 16:00-19:00 Saturday 11:00-13:00
After -hours by appointment.
Diatopos Art Centre, 11 DZ, Crete Street, Nicosia 1061
Email [email protected] Website www.diatopos.com Instagram @diatopos_artcentre
ΚΛΙΤΣΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
A COMPASS WITHOUT NORTH
DIATOPOS, ART CENTRE
Το Diatopos Art Centre παρουσιάζει τη νέα έκθεση της Κλίτσας Αντωνίου, A Compass without North, σε επιμέλεια της Δάφνης Νικήτα. Τα εγκαίνια θα γίνουν το Σάββατο 8 Νοεμβρίου στις 7μ.μ. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 28 Νοεμβρίου.
Στην έκθεση A Compass without North (2025), η Κλίτσα Αντωνίου μετακινείται από το πεδίο της μνήμης και της ιστορικής ανασύνθεσης, που χαρακτήριζε προηγούμενα έργα της, προς μια πιο αφαιρετική και στοχαστική διερεύνηση της κατεύθυνσης, της απώλειας και της αναστολής. Εδώ, ο χώρος δεν οργανώνεται γύρω από γεγονότα, αλλά γύρω από καταστάσεις, γύρω από εκείνη τη στιγμή όπου η λειτουργία παύει να υπακούει στον σκοπό της και μετατρέπεται σε τόπο επίγνωσης.
Ο τίτλος, μεταφρασμένος στα ελληνικά ως ‘Μια πυξίδα χωρίς Βορρά’, δεν αναφέρεται σε ένα δυσλειτουργικό όργανο, αλλά σε ένα αντικείμενο αποδεσμευμένο από τον προορισμό του· σε μια μορφή ενεργού ανενεργότητας, όπου η απενεργοποίηση της λειτουργίας αποκαλύπτει τη δύναμη του πιθανού. Πρόκειται για ένα σύστημα αποσυνδεδεμένο από τον άξονά του, μια συσκευή προσανατολισμού που δεν δείχνει ούτε υπακούει πλέον. Απελευθερωμένη από την αποστολή της να εντοπίζει και να κατευθύνει, η πυξίδα εισέρχεται σε μια άλλη κατάσταση, εκείνη της αιώρησης, της αβεβαιότητας και της κριτικής μετατόπισης.
Η έκθεση λειτουργεί ως ένα σύνολο καταστάσεων εξαίρεσης, όπου η κανονικότητα της εμπειρίας τίθεται προσωρινά σε αναβολή. Τα έργα της Αντωνίου δεν αναπαριστούν τον κόσμο αλλά τον αποσυνδέουν, δημιουργώντας στιγμές αβεβαιότητας και επιβράδυνσης που επιτρέπουν την ανάδυση άλλων ρυθμών αντίληψης. Η απώλεια της κατεύθυνσης δεν είναι αποτυχία, αλλά ένας τρόπος να αναδειχθεί η ευθραυστότητα κάθε σταθερού συστήματος αναφοράς. Μέσα από την αναστολή, η Αντωνίου αναζητά εκείνη την περιοχή όπου η εμπειρία παραμένει ανοιχτή, έναν ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στο ενεργό και το ανενεργό, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, στο βέβαιο και το απροσδιόριστο. Η θεωρητική αυτή συνθήκη αποκτά απτή μορφή μέσα από τα έργα που συγκροτούν την έκθεση.
Η τοπολογική διάταξη του χώρου επιτρέπει στις σχέσεις μεταξύ σώματος και υλικότητας, μνήμης και δομής, ταλάντευσης και κατάρρευσης να αναδιαμορφώνονται διαρκώς. Στην είσοδο, τα επιτοίχια έργα Epistoli I–IX (2024) ορίζουν τις πρώτες συντεταγμένες της έκθεσης. Τα κείμενα στα οποία βασίζονται, επιστολές γραμμένες σε συνθήκες εγκλεισμού και ανασυρμένες έπειτα από επίμονη έρευνα, υπερβαίνουν τη λειτουργία τους ως αρχεία· είναι θραύσματα ζωών, εγκλωβισμένων ανάμεσα στη μνήμη που μπορεί να ανακτηθεί και στη σιωπή που δεν αναστρέφεται. Οι μικρές αυτές ζωγραφικές επιφάνειες μετατρέπουν τη γλώσσα σε ύλη και τη μνήμη σε πλέγμα. Κάθε έργο λειτουργεί ως ίχνος και όχι ως κατεύθυνση, ένα απόσπασμα που αντιστέκεται στην οριστική ερμηνεία. Μέσα σε αυτό το αιωρούμενο πεδίο, η ανάγνωση γίνεται πράξη προσανατολισμού μέσα στην αβεβαιότητα, όπου το νόημα δεν ανακαλύπτεται αλλά διαρκώς αναδιατάσσεται.
Ακολουθώντας αυτή την πορεία, το έργο The Creepers (2025) διαμορφώνει τις πρώτες υλικές συντεταγμένες του εκθεσιακού πεδίου: μια συστάδα από μαρμάρινα, ανεστραμμένα τριαντάφυλλα ακουμπούν απαλά στο δάπεδο, εισάγοντας το παράδοξο της αντοχής και της φθοράς που διαπερνά ολόκληρη την εικαστική πρόταση. Ο καθοδικός τους προσανατολισμός αρνείται τη λογική της ανόδου και της υπέρβασης, επιμένοντας στη βαρύτητα ως μορφή συνέχειας. Εδώ, η Αντωνίου εγκαθιστά μια μορφή αντίστασης που δεν είναι αντιπαραθετική αλλά εμμένουσα, μια επιμονή που επαναπροσδιορίζει την ανθεκτικότητα ως χρονική και όχι ηρωική συνθήκη.
Ακριβώς πιο πίσω, το Aer(ra) (2025) επεκτείνει τη σκέψη της αντιστροφής και της αιώρησης. Μια σειρά από δέκα μικρές οθόνες, τοποθετημένες χαμηλά, στο ίδιο ύψος με τα μαρμάρινα τριαντάφυλλα, προβάλλουν πουλιά που φαίνονται να πέφτουν ενώ πετούν ανεστραμμένα. Ο τίτλος, σύνθεση των λέξεων aer και terra, υποδηλώνει έναν χώρο μεταξύ αέρα και γης, όπου η πτήση χάνει τον προορισμό της και μετατρέπεται σε πτώση. Η οριζόντια γραμμή των οθονών συνθέτει ένα πεδίο χαμηλής πτήσης, μια ζώνη όπου η επιμονή της κίνησης υπερισχύει της κατεύθυνσης. Το Aer(ra) γίνεται έτσι μια πτήση χωρίς ουρανό, μια πορεία χωρίς Βορρά.
Στους τοίχους, τα Anatomy of Cells (2025) και Graviton I–III (2025) εισάγουν διαφορετικές εκδοχές ύλης και εγγραφής. Τα εκμαγεία από αλάβαστρο, ενδύματα απολιθωμένα σε γλυπτική μορφή στο Anatomy of Cells αφήνουν την απουσία να διαφαίνεται μέσα στην ύλη του παρόντος. Το λευκό τους συγχωνεύεται με την αρχιτεκτονική, μεταμορφώνοντας τη μνήμη σε δομή. Απέναντί τους, τα Graviton I–III μεταγράφουν αυτή τη στασιμότητα της ύλης σε δόνηση. Τα σχέδια λειτουργούν ως επιφάνειες συντονισμού και όχι αναπαράστασης· κάθε χάραξη καταγράφει το ίχνος μιας μετακίνησης, το υπόλειμμα μιας πράξης και όχι την απεικόνισή της. Η γραμμή λειτουργεί ως μέτρο αστάθειας, ως χαρτογράφηση μιας κατεύθυνσης υπό διαγραφή, μια αισθητική που δεν απεικονίζει την κίνηση αλλά την παράγει.
Στον κεντρικό χώρο, το βίντεο Homefront (2025) λειτουργεί ως σημείο μετάβασης και αναστολής. Η προβολή, τοποθετημένη λίγα εκατοστά μακριά από τον τοίχο, δημιουργεί ένα διάκενο που αποσταθεροποιεί την οπτική του θεατή, εισάγοντας μια κατάσταση αιώρησης ανάμεσα στο πραγματικό και το προβολικό. Στο βίντεο, ο οικιακός χώρος—κατεξοχήν τόπος ασφάλειας—μετατρέπεται σε πεδίο εξαίρεσης, όπου η φροντίδα και η απειλή συνυπάρχουν και αλληλοδιεισδύουν. Μια γυναίκα, ορατή μόνο από τα γόνατα και κάτω, κινείται με ανιχνευτή ναρκών, αποκαλύπτοντας τις αόρατες εντάσεις που υποβόσκουν κάτω από την επιφάνεια της καθημερινότητας, πάνω στη φυσική επιφάνεια του σπιτιού, ορίζοντας έναν ασταθή ορίζοντα. Η πράξη της «αποναρκοθέτησης» γίνεται χειρονομία κριτικής επαγρύπνησης, μια μεταφορά για την αστάθεια του οικείου και την εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην ασφάλεια και την απώλεια προσανατολισμού.
Η εμπειρία κορυφώνεται στον υπόγειο χώρο με το States of Exception: Coordinates of Possibility (2025). Στο βίντεο, γυρισμένο σε ένα εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο, η Αντωνίου τοποθετεί τον θεατή σε έναν τόπο μεταξύ λειτουργίας και αχρηστίας, νόμου και παύσης. Οι αρχιτεκτονικές δομές του αεροδρομίου--πύργοι, σημάδια πτήσης, «Τ-σχήματα» του αεροδιαδρόμου--εμφανίζονται ως απομεινάρια ενός συστήματος ελέγχου που έχει χάσει την εξουσία του, αλλά εξακολουθεί να φέρει τη μνήμη και τη δύναμή του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινείται η περφόρμερ, μιμούμενη τα σήματα προσανατολισμού και επαναλαμβάνοντας κινήσεις χωρίς στόχο ή σκοπό. Οι χειρονομίες της δεν αποκαθιστούν την τάξη· μετατρέπουν τον προσανατολισμό σε τελετουργία και τη συμμόρφωση σε στοχασμό. Το έργο ανατρέπει τη λογική της εξουσίας και του ελέγχου, μεταμορφώνοντας τον χώρο του αεροδρομίου σε τόπο αναμονής και εκκρεμότητας. Η στασιμότητα γίνεται μορφή αντίστασης, η παύση μετατρέπεται σε δυνατότητα, και η αρχιτεκτονική του κενού αποκτά νέα νοηματοδότηση ως χώρος καθαρής εμπειρίας και πιθανότητας.
Μέσα από αυτά τα έργα, από το μάρμαρο έως το βίντεο, από το εκμαγείο έως το ίχνος, διατρέχει ένα ενιαίο φιλοσοφικό ρεύμα. Κάθε έργο εξετάζει την ευθραυστότητα των σημείων αναφοράς ως υλική και εννοιολογική συνθήκη. Η πυξίδα, απογυμνωμένη από την εξουσία της, δεν υπαγορεύει πλέον πορεία· γίνεται όργανο αντίληψης. Καταγράφει την απόκλιση και την επιστροφή, μετατρέποντας τον προσανατολισμό σε σχέση και όχι σε σταθερό σημείο. Η σημασία αναδύεται από τη μεταβολή, όχι από τη σταθερότητα. Έτσι, η απορρύθμιση δεν είναι απώλεια αλλά μέθοδος, μια κίνηση επιμονής που διαπερνά τον χρόνο, την ύλη και τη μορφή.
Η πυξίδα, αποδεσμευμένη από τον προορισμό της, δεν επιβάλλει πλέον την πορεία. Αφουγκράζεται, μια πράξη δυνητικότητας, όπου η αναστολή μετατρέπεται σε παρουσία.
Η Κλίτσα Αντωνίου είναι διεπιστημονική εικαστικός και ερευνήτρια στον τομέα των Καλών Τεχνών. Το έργο της εξετάζει κριτικά τις σύνθετες πολιτικές του χώρου και του ανήκειν, διερευνώντας τις εντάσεις που αναδύονται γύρω από τα σύνορα, τον διαχωρισμό και τις αμφισβητούμενες περιοχές. Αντλώντας από την κριτική θεωρία, τη φιλοσοφία και τη γεωπολιτική, η Αντωνίου μελετά τον τρόπο με τον οποίο οι προσωπικές και συλλογικές ιστορίες διαμορφώνονται, αποσιωπώνται και μεταβιβάζονται μέσα από κοινωνικά και χωρικά τοπία. Μέσω επιτελεστικών στρατηγικών, ενεργοποιεί την αστάθεια του τόπου και της ταυτότητας, μεταμορφώνοντας τον χώρο σε πεδίο τελετουργίας, αντίστασης και διεκδίκησης. Οι εμβυθιστικές εγκαταστάσεις της διαταράσσουν τη γραμμική αφήγηση, αγκαλιάζοντας τη θραυσματικότητα και την αμφισημία, για να αποκαλύψουν αυτό που αντιστέκεται στην αναπαράσταση.
Η Αντωνίου σπούδασε στο Wimbledon School of Art και στο Saint Martin’s School of Art and Design (BFA) στο Λονδίνο, στο Pratt Institute (MFA), και στο New York University (DA) στη Νέα Υόρκη. Από το 2014 είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος (PhD) στη Θεωρία και Φιλοσοφία της Τέχνης. Έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμα διεθνή σεμινάρια, εργαστήρια, συνέδρια και residencies, ενώ έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις και βραβεία. Έχει παρουσιάσει περισσότερες από 25 ατομικές εκθέσεις διεθνώς, μεταξύ των οποίων: Making Waves, Porvoo Art Hall, Φινλανδία (2022); De Skyddssökande, Norrköping, Σουηδία (2019); Parallelotopias, MIET, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα (2012); Tall Tales: Lovely Landmarks, Exhibit Gallery, Golden Lane Estate, Barbican, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο (2010); Frames of the Elusive, Stoa Gallery, Φινλανδία (2006); Atlantropa: Episodes of Domestic Nature, Eastlink Gallery, Σαγκάη, Κίνα (2005); and Atlantropa: Stories of Dystopia, Chinese European Art Centre, Xiamen, Κίνα (2004).
Έχει επίσης εκθέσει σε σημαντικά μουσεία, γκαλερί και ιδρύματα διεθνώς, μεταξύ των οποίων: Το Κρυμμένο Τρίτο, Εθνική Πινακοθήκη Σκοπίων, Β. Μακεδονία, Wanderlust/All Passports, Μέγαρο Σλήμαν-Μελά, Αθήνα, Ελλάδα (2024); Viridien Chronicles, Apollonia Art Exchanges, Στρασβούργο, Γαλλία (2023); The Butterfly Effect, Ελ. Δ. Μουζάκης Α.Ε.–Πεταλούδα, Αθήνα, Ελλάδα; Visual Intrusion, Biennale of the Art Colony Galichnik, Mala Stanica, Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας (2021); The Right to Silence?, Anya and Andrew Shiva Gallery, John Jay College, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ (2020); Experimental Storytelling, Norrköping City Museum, Σουηδία (2019); (Meta)Fourisms, Spazju Kreattiv, Βαλέτα, Μάλτα (2018); Is This the Time for Art?, Modern Art Museum Örebro Konsthall, Σουηδία (2017); Fusion, Nanjing Museum of Art, Κίνα (2017); Il Diritto al Futuro, 100ή Επέτειος της Οκτωβριανής Επανάστασης, Museum of the Arts of the 20th and 21st Century, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία (2017); So Close Yet So Far Away…, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Petach Tikva, Ισραήλ (2017); Facts Don’t Speak for Themselves – Art on Migration and Borders, Skånes konstförening, Μάλμε, Σουηδία (2016); Soul, Ιστορικό Μουσείο Σαράγεβο; and The Location of Culture, Pulchri Studio, Χάγη, Ολλανδία (2011).
Από το 2019, είναι ιδρύτρια και συντονίστρια του Cut Contemporary Fine Arts Lab. Την ίδια χρονιά, εκπροσώπησε τη Μάλτα στη Μπιενάλε της Βενετίας με το έργο Atlantropa-X.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 28 Νοεμβρίου και θα είναι ανοιχτή τις ακόλουθες ώρες: Τετάρτη-Παρασκευή 16:00-19:00 Σάββατο 11:00-13:00
Εκτός ωραρίου με ραντεβού.
Το Diatopos Art Centre βρίσκεται στην οδό Κρήτης 11Δ-Ζ, 1061 Λευκωσία, τηλ: 22.766117
email: [email protected] website: www.diatopos.com Instagram: @diatopos_artcentre
Advertisement
Event Venue & Nearby Stays
Diatopos Contemporary Art Center, Kritis,Nicosia, Cyprus
Concerts, fests, parties, meetups - all the happenings, one place.
